Na een ochtend van rennen en vliegen, wilde ik nog snel even iets op de laptop afronden. En terwijl ik druk aan het typen was vloog onze parkiet op mijn hand (#!). Hij had ook groot gelijk, ik had hem die ochtend veel te weinig tot geen aandacht geschonken, waardoor hij het nu zelf kwam halen. Voor geen mogelijkheid wilde hij wijken, het typen schoot daardoor voor geen meter op, de concentratie verdween en poep op het toetsenbord…zucht.
Kinderen doen toch precies hetzelfde, tenminste: ik mag hopen dat ze het doen én dat ze een positieve reactie krijgen. Als kindercoach zie ik kinderen groeien terwijl ik met ze bezig ben, gewoon door er te zijn en in te spelen op de dingen waar ze op dat moment om ‘vragen’. Toen ik besloot mij gewonnen te geven en het toetsenbord even te laten voor wat het was, begon mijn parkiet zich prompt heerlijk te wassen, voor ieder veertje uitgebreid de tijd nemend.
Vertederend keek ik naar het kleine blauwe pluizenbolletje op mijn hand, dat in vol vertrouwen oude veertjes naar beneden liet dwarrelen, zodat er plaats gemaakt kon worden voor nieuwe. Door bewust even de tijd te nemen en te genieten van het moment, kon ik daarna vol energie en met een fris hoofd weer aan de slag. Zo werkt het toch ook bij kinderen?! Ik prijs mij zelf iedere keer weer gelukkig dat ik van ouders het vertrouwen krijg om met een frisse blik mee te mogen kijken naar hun kind, omdat wij samen namelijk hetzelfde doel voor ogen hebben: als je veren goed zitten, kun je de hele wereld aan!!
