Toen ik mijn auto op de oprit parkeerde en de contactsleutel omdraaide, drong het tot mij door: ik ben weer THUIS! Wat een heerlijk gevoel om weer thuis te zijn! Binnen gekomen leg ik mijn met modder besmeurde laarzen op de mat. Niet veel later zit ik met mijn ijskoude handen om kop dampende koffie heen geklemd op de bank; ik ben weer thuis. Maar hoe is het met die andere mensen afgelopen? Met die mevrouw die -aan de nummers in haar telefooncontacten en naampasje te zien, op weg was naar haar werk in het ziekenhuis? Of met die man die maar vol bleef houden dat er niets aan de hand was en dat hij zo blij was gisteravond nog zijn hoofdsteun aangepast te hebben… Hoe is het met de chauffeur die met zijn kleine vrachtauto een paar meters door het luchtruim leek te vliegen…om vervolgens toch weer gegrepen te worden door de zwaartekracht… Ik? Ik ben weer thuis. (zie
van het ongeluk op donderdag 9 januari dat zich 2 auto's achter mij afspeelde ...)Wat is het toch ontzettend belangrijk om een plekje te hebben waar mooie begrippen wonen zoals rust, warmte, liefde en nog een paar uit datzelfde rijtje. Nog niet eens zo heel lang geleden heb ik mogen ervaren hoe het voelt om weer thuis te komen bij jezelf. Die ervaring was zó bijzonder, het voelde als een innerlijk weten, een ontwaken in mijzelf. Dat gaf zo’n rust én kracht! Al die tijd was ik buiten mijzelf op zoek geweest naar brandstof voor mijn innerlijke zelf, voor mijn levensvuur en dat voelde soms bijna als zwervend. Dit terwijl de stapel brandstof de hele tijd vlak voor mijn neus stond. De deur hoefde alleen maar geopend te worden om er bij te kunnen…
In mijn werk als leerkracht en kindercoach kom ik dikwijls ‘zwervende’ kinderen -én ouders- tegen. Dat ‘zwerven’ kost veel energie, terwijl deze kinderen het vaak met een maar minimale voorraad aan brandstof moeten doen. Brandstof waarvan is vergeten waar het gehaald kan worden of brandstof wat ze steeds maar weer kwijtraken. Je kunt je voorstellen dat een kind hierdoor uit zijn kracht raakt en dat de innerlijke schatten verdwijnen onder het zand.
Het mooie van kinderen is, dat zij nog zo dicht bij zichzelf staan, verbonden zijn met hun innerlijk weten. Het Juttersavontuur verloopt daarom bij hen vaak sneller dan bij een volwassene en dat voelt voor mij als coach maar ook voor de ouders, als magisch!
Als je weet waar jij je brandstof kunt halen, weet waar je goed in bent én wat goed voor je is, dan geeft dat zowel rust als power tegelijk. Dit weten, geeft het gevoel de vleugels van een adelaar te hebben, waardoor je de horizon weer kunt zien!
Goede vlucht!
