Gisteren vond ik er weer eentje: een steen met een gat. Stenen met een gat hebben voor mij iets extra’s, iets bijzonders. Mijn hele lopende leven neem ik al stenen mee naar huis. Overal in mijn huis liggen dan ook stenen, vaak gegroepeerd, maar ook in zakken en bakken die ik vergeet en bij het opruimen herontdek. Altijd gaat de zak of bak dan open en voelt het als een net gevonden schat.
Soms liggen de stenen voor het oprapen, voor iedereen duidelijk zichtbaar en kan ik mij bijna niet voorstellen dat niemand deze steen eerder heeft opgepakt!
Maar meestal betreft het stenen waar mijn oog toevallig op valt en waarbij het nodig is om door te modder waarmee hij is bedekt heen te kijken. Zo was het ook met deze steen. Modderig en zwart heb ik hem afgespoeld in de grote regenplas waarnaast ik ’m vond. Toen pas werd het gat pas goed zichtbaar! Een ‘WAUW’ momentje.
Maar dat was nog niet alles. Doordat ik de steen afspoelde in de regenplas, ging ik anders kijken naar het water. Opeens veranderde de regenplas in een grote spiegel, waarin de bomen prachtig weerspiegeld werden door de zon die tevoorschijn kwam!
Anders kijken naar de dingen om je heen levert vaak hele mooie dingen op en dat werkt als een kettingreactie!
Zo ervaar ik het vaak ook met kinderen.
Dikwijls schuiven ouders hier aan tafel samen met een stempel of een etiket: ODD, ADHD, dyslexie…
Maar dat stempeltje of het etiket zet ik dan voor mijzelf net zo hard weer de deur uit. Wat voor mij belangrijk is, is het gedrág wat het kind laat zien, dáár wil ik graag meer over weten, de reden waarom het kind juist dít gedrag laat zien, waar is het gedrag voor nodig, wat wil er gezien worden, wat voor moois zit er onder ‘de modder’ verborgen?! Tijdens het spelenderwijs ontdekken van de kwaliteiten (het afspoelen van de steen), wordt er vaak ook weer op een andere manier naar dingen gekeken. Het afspoelen lijkt te werken als een kettingreactie: de blik wordt verruimd en dit levert prachtige en waardevolle bewustwordingen op!
