Wat kan er in een korte tijd veel gebeuren...
Halverwege de vakantie hebben wij onze tent ingepakt en zijn wij teruggekeerd naar huis om afscheid te nemen van mijn plotseling overleden schoonvader en dan staat alles even stil en vol met vraagtekens...
Achter alles zit een zorgvuldig voorbereid plan, daar ben ik van overtuigd, maar hoe frustrerend dat wij deze als mens vaak niet kunnen zien!
'Waarom kon opa nu niet één weekje wachten?!', was een reactie van onze jongste. Natuurlijk snapte hij ook wel dat opa het niet opzettelijk had gedaan... Kinderen zijn puur en zien en zeggen de dingen zoals ze zijn, waar wij als volwassenen juist de dingen bedenken, overdenken en binnen houden. Wij kunnen soms nog heel wat leren van kinderen van 'het zo ongedwongen en onbevangen innemen van deze ruimte'.
De volgende dag na het horen van het verdrietige nieuws, hebben we samen op het strand langs de vloedlijn gelopen om schelpen met een gat te verzamelen. Hiervan hebben wij een schelpenketting gemaakt als afscheidscadeau, want ook opa hield van het strand. Wij spraken over wat zij nodig hadden om afscheid te nemen, maar vooral: Wat hadden jullie tijdens deze vakantie nog graag allemaal willen doen? Welke plannen had je gemaakt... Ook dát is belangrijk om bij stil te staan, want ook dat werd een plotseling en onverwacht vroeg afscheid nemen...
Kinderen gaan vaak heel anders om met hun verdriet als volwassenen, maar zeker niet minder diep!! Als je op ze let zie je dat ze het meenemen in de kleine dingen van de dag: in een liedje, hun spel, een tekening of misschien zomaar een dikke knuffel vanuit het niets. En als je mocht denken dat het ze 'niets' doet...dan kan het onderhuids vaak tijden stilletjes doorkruipen om dan ineens na weken aan de oppervlakte te komen. Laat alles op dat moment dan uit je handen vallen en wees voor de volle 100% aanwezig door er gewoon te zijn. Vooral de introverte hooggevoelige kinderen hebben er dan vaak de nodige denktijd aan besteed en kunnen de nodige vragen op jou afvuren. Vragen waar jij als ouder/verzorger misschien zo 1,2,3 niet eens een antwoord op hebt. Wees daarin dan eerlijk, vraag jouw kind eventueel naar zijn/haar mening, maar neem jouw kind vooral serieus! En zoals ieder mens verschillend is, gaat ook een ieder op zijn eigen manier om met verdriet. Kijk, voel, lees en luister tussen de regels door wat er op dat moment nodig is om het verdriet op hun manier een plekje te kunnen geven. Rituelen zijn hierbij heel krachtig en nu al kan ik mij er een voorstelling van maken welke dat voor ons zullen zijn, passend bij ons gezin en dat is misschien wel het allerbelangrijkste: Kijken wat er bij jou past en de rest laten voor wat het is. Zo zou het eigenlijk altijd moeten zijn...
Dag opa...
