Wat heb ik een hekel aan de ‘winterenergie’! Triest, troosteloos, stil en vooral zó ontzettend weinig kleur! Mijn energielevel is in de winter laag en ik moet moeite doen om niet al te zeer gefrustreerd te raken op mijn inspiratie die besloten heeft haar jaarlijkse winterslaap te houden. De -natte- winter is voor mij als een glas prik waar de bubbels uit verdwenen zijn. Ik ben een ongedurig persoon en houdt ervan om mijzelf te voeden met nieuwe en interessante dingen en die vind ik onvoldoende in de winter. Ik hunker naar de warme grond onder mijn blote voeten, de wind door mijn haren en de kleuren, geuren en geluiden die mijn zintuigen prikkelen en overladen nieuwe ideeën. Maar…
Net zoals de winter bijna onhoorbaar zacht ademt in haar diepe slaap weet ik: ook ík ben natuur, wíj zijn natuur. De winter is ook voor ons een tijd om naar binnen te keren en tijd durven nemen om dingen te laten sluimeren, niet te weten wat er straks in het eerste zonlicht mag ontwaken. Het harde werken onder de grond is aan ons zicht onttrokken; wij zien niet hoe er door Moeder Natuur in stilte hard gewerkt wordt aan nieuwe verbindingen als voorbereiding op het lentefeest, maar als wij naar binnen durven te keren kun je voelen dat er zich langzaam iets aan het ontwikkelen en ontvouwen is.
Je kunt het voelen, het is nog vroeg maar de voorbereidingen voor het lentefeest waarin alles zich met ongekend grootse kracht presenteert nadert. De eerste merel die deze week mijn slaperige ochtendhoofd uit het raam toezong voelt het vast ook. Nog heel even wachten op de geboorte van frisgroene ideeën, op het ontwaken van inspiratie en voor nu gewoon durven zijn in het NU in verbinding met jezelf.
